Στο δρόμο της εξέγερσης και της ανατροπής

37 χρόνια πριν, η εξέγερση των φοιτητών, των εργατών και της μαθητικής νεολαίας σηματοδότησε την αρχή του τέλους για τη Χούντα των συνταγματαρχών. Η νεολαία και ο λαός τόλμησαν να πάνε κόντρα στον «γύψο» που είχε επιβληθεί στη χώρα, να βροντοφωνάξουν «κάτω η Χούντα-έξω το ΝΑΤΟ», να βάλουν στο στόχαστρο της εξέγερσης τον ιμπεριαλισμό, τις ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ. Με καταλυτικό το ρόλο της επαναστατικής αριστεράς, τα αγωνιστικά σκιρτήματα μετατράπηκαν σε ποτάμι οργής που ανέτρεψε στο πέρασμά του τη Χούντα και τη «φιλελευθεροποίησή» της δείχνοντάς μας για πάντα ότι οι λύσεις για τους εργαζόμενους έρχεται από κάτω, από τους ίδιους, από τις εξεγέρσεις και τους αγώνες τους. Δείχνοντάς μας ότι οι «μονόδρομοι» ραγίζουν και ανατρέπονται ακόμα και όταν επιβάλλονται με την δύναμη της ωμής βίας, των βασανιστηρίων και του θανάτου.
37 χρόνια μετά, το μήνυμα της εξέγερσης και της ανατροπής είναι όσο ποτέ επίκαιρο. Η εφαρμογή του Μνημονίου κυβέρνησης-ΕΕ-ΔΝΤ, ο «μονόδρομος» που μας επιβάλλουν, απειλεί να σαρώσει κάθε δικαίωμα των εργαζόμενων, του λαού και της νεολαίας. Σε κόντρα με την πλειοψηφία του ελληνικού λαού, όπως φάνηκε στις απεργίες, τις διαδηλώσεις, τις καταλήψεις, αλλά και στις πρόσφατες εκλογές, το αστικό πολιτικό προσωπικό προσπαθεί να φορτώσει στις πλάτες μας το κόστος της παγκόσμιας καπιταλιστικής κρίσης. Την ίδια στιγμή, σε πολλές χώρες της Ευρώπης οι εργαζόμενοι ξεσηκώνονται, οι φοιτητές αρνούνται να υπακούσουν. Απέναντι στην «διεθνή του κεφαλαίου» της ΕΕ και του ΔΝΤ η διεθνής των αγωνιζόμενων μπαίνει στο προσκήνιο.
Ας γίνει το φετινό Πολυτεχνείο η απαρχή ενός νέου, νικηφόρου γύρου αναμέτρησης του εργατικού και του φοιτητικού κινήματος στη χώρα μας. Ενάντια στην κυβέρνηση, την Τρόικα, το κεφάλαιο και τους υποστηριχτές τους. Ενάντια στους ιμπεριαλιστικούς μηχανισμούς, την ΕΕ, το ΝΑΤΟ, τη Frontex. Με αντικαπιταλιστικό πρόγραμμα εξόδου από την κρίση: παύση πληρωμών και διαγραφή του ληστρικού χρέους, έξοδο από το ευρώ-ρήξη με την ΕΕ, εθνικοποίηση των Τραπεζών με εργατικό έλεγχο, αναδιανομή του πλούτου σε όφελος των εργαζόμενων, απεμπλοκή από τους ιμπεριαλιστικούς μηχανισμούς, άσυλο και στέγη σε όλους τους πρόσφυγες και τους μετανάστες. Με την αντικαπιταλιστική Αριστερά, για την ανατροπή που απαιτεί η εποχή μας.

Να δείξουμε ότι η Τρόικα και οι πολιτικοί της εκφραστές είναι ανεπιθύμητοι, μαζί με το Μνημόνιο, τον προϋπολογισμό-σφαγείο και τα νέα αντιλαϊκά μέτρα που ετοιμάζουν από 15/11.

Η Αντικαπιταλιστική Αριστερά στα Ιόνια καλεί σε συγκέντρωση και πορεία τη  Τετάρτη 17-11 στο τμήμα Ιστορίας στις 7 μ.μ.

ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ ΤΗΣ ΑΝΤΙΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΙΚΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ ΣΤΑ ΙΟΝΙΑ ΓΙΑ ΤΑ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΑ ΤΩΝ ΕΚΛΟΓΩΝ

Στις δημοτικές και περιφερειακές εκλογές της 5ης-11-2010 καταγράφηκε ένα ισχυρό ρεύμα καταδίκης της πολιτικής των δύο μεγάλων κομμάτων της πολιτικής του μνημονίου και του ΔΝΤ. Το ρεύμα αυτό εκφράστηκε κυρίως με την ενίσχυση των πιο μαχητικών τμημάτων της Αριστεράς και δευτερευόντως με το τεράστιο ποσοστό αποχής και το μικρότερο του άκυρο-λευκού. Για πρώτη φορά μετά τη μεταπολίτευση η επαναστατική αριστερά καταγράφηκε ως διακριτό πολιτικό ρεύμα εκλέγοντας μάλιστα περιφερειακούς και δημοτικούς συμβούλους σε πολλές περιοχές της χώρας.
Συγκροτείται στην Ελλάδα του μνημονίου και του ΔΝΤ ένα ρεύμα αντίστασης και υπεράσπισης των λαϊκών αναγκών και δικαιωμάτων, το οποίο στηρίζει την ελπίδα των λαϊκών αγώνων ενάντια στην τρομοκρατία του κεφαλαίου και των πολιτικών του υπαλλήλων (ΠΑΣΟΚ-ΝΔ-ΛΑΟΣ). Η Αριστερά των αγώνων πρέπει να ανταποκριθεί στην εκλογική της άνοδο στηρίζοντας την ανυποχώρητη πάλη ενάντια στην κυβέρνηση, το εγχώριο και διεθνές κεφάλαιο, το ΔΝΤ και την ΕΕ κατακτώντας στο δρόμο μια νέου τύπου ενότητα, δίνοντας προοπτική νίκης στους εργατικούς και λαϊκούς αγώνες.
Η έδρα της Αντικαπιταλιστικής Αριστεράς στα Ιόνια στο περιφερειακό συμβούλιο Ιονίων νήσων δε θα είναι έδρα “ανάθεσης” αλλά βήμα αγώνα ενάντια στον Καλλικράτη και στις πολιτικές του μνημονίου από τη σκοπιά των λαϊκών αναγκών και δικαιωμάτων, βήμα υπεράσπισης των τοπικών κινημάτων, βήμα αναγγελίας των ελπίδων για την Κοινωνική Απελευθέρωση.
Η τρίτη θέση της Λαϊκής Συσπείρωσης στο δήμο Κερκυραίων αποτελεί για την Αντικαπιταλιστική Αριστερά στα Ιόνια μια αρνητική εξέλιξη. Μια σημαντική μερίδα μερίδα των Κερκυραίων πίστεψε ότι ένας αγωνιστής δήμαρχος θα ήταν ο καλύτερος συμπαραστάτης των αναγκών τους. Στη διάρκεια όμως της προεκλογικής περιόδου εξαπολύθηκε ενάντια στη Λαϊκή Συσπείρωση μια σφοδρή επίθεση εκ μέρους του τοπικού οικονομικού, κοινωνικού και πολιτικού κατεστημένου. Ο κομματικός μηχανισμός του ΚΚΕ αρκέστηκε σε μια αντιπαράθεση στο επίπεδο των ΜΜΕ, ενίοτε με διεκπεραιωτικό χαρακτήρα και δεν αξιοποίησε σωστά το πολυποίκιλο κοινωνικό δυναμικό που είχε στη διάθεση του.
Ο αγώνας συνεχίζεται και στο δεύτερο γύρο των εκλογών, ο οποίος πρέπει να αποτελέσει μια ακόμα σκληρότερη καταδίκη των αντεργατικών και αντιληπτικών πολιτικών. Η Αντικαπιταλιστική Αριστερά στα Ιόνια καλεί σε μαζική πολιτική αποχή στις εκλογές της 14ης-11-2010. Οι δήμαρχοι και οι περιφερειάρχες του Καλλικράτη πρέπει να εκλέγουν με όσο το δυνατόν μικρότερη συμμετοχή των εκλογέων στην ψηφοφορία. Καλούμε τους Κερκυραίους και τις Κερκυραίες, τους εργαζόμενους και τα λαϊκά στρώματα να μην υποκύψουν στον εκβιασμό του “μικρότερου κακού” και να ενωθούν σε ταξικούς αγώνες με την Αριστερά ενάντια στην κυβέρνηση, την ΕΕ, στο ΔΝΤ και σε κάθε εκφραστή των συμφερόντων του κεφαλαίου με ή χωρίς μνημόνιο.

  • Δεν νομιμοποιούμε τις πολιτικές που καταδικάζουν τις ζωές και το μέλλον μας!
  • Μη αναγνώριση-στάση πληρωμών του τοκογλυφικού χρέους με πάλη του λαού!
  • Εξυπηρέτηση των κοινωνικών και λαϊκών αναγκών και όχι των εργολαβικών συμφερόντων!
  • Ούτε “Θεοτόκης” ούτε “Δεληγιάννης”- ούτε Σπύρου ούτε Μπεριάτος- Ούτε Αυλωνίτης ούτε Τρεπεκλής!
  • Με ανυποχώρητους εργατικούς και λαϊκούς αγώνες να κατακτήσουμε τον πλούτο που παράγουμε το νησί που μας ανήκει, τη ζωή που μας αξίζει!


Κέρκυρα 11/11/2010

Αντικαπιταλιστική Αριστερά στα Ιόνια Συνέλευση Κέρκυρας

Γιατί να στηρίξω το ψηφοδέλτιο της Αντικαπιταλιστικής Αριστεράς στα Ιόνια;


Η ψήφος υπέρ των ψηφοδελτίων της Αντικαπιταλιστικής Αριστεράς στα Ιόνια είναι η πιο χρήσιμη, η πιο ελπιδοφόρα ψήφος. Κι αυτό γιατί: 

Πρώτο, αποτελεί την πιο σκληρή καταδίκη των εκφραστών της αντιδραστικής επίθεσης και του μνημονίου (Μπεριάτος). Δεν κρύβεται πίσω από ένα ρηχό αντιμνημονιακό «όχι», ενώ συμφωνεί με τη πολιτική της κυβέρνησης (Σπύρου) ούτε βγάζει λάδι το ΠΑΣΟΚ (όπως ο δήθεν ανεξάρτητος συνδυασμός του Καλούδη) ή εγκλωβίζει την αριστερή αναζήτηση στη καταστροφική αποδοχή της ΕΕ και του ευρώ και τη διγλωσσία, όπως κάνουν τα προερχόμενα από τον ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ ψηφοδέλτια, ούτε βέβαια λένε μεγάλα λόγια για να δραπετεύουν από τις κρίσιμες αναμετρήσεις (ΚΚΕ). Είναι ψηφοδέλτια ρήξης και ανατροπής.
Δεύτερο, είναι τα ψηφοδέλτια που έχουν στο ίδιο τους το DNA την εργατική απαίτηση για αντιμετώπιση των καυτών κοινωνικών προβλημάτων των εργαζομένων (ανεργία, νέα φτώχεια, υπερεκμετάλλευση) και εκφράζουν με το πιο αποφασιστικό τρόπο το μίσος και την οργή του εργαζόμενου κόσμου για το σάπιο αστικό πολιτικό κατεστημένο, γιατί συγκροτούνται από πρωτοπόρους αγωνιστές των τοπικών κινημάτων, εργαζόμενους της διπλανής πόρτας, ανέργους, αυτοαπασχολούμενους, νέους και συνταξιούχους.
Τρίτο, η Αντικαπιταλιστική Αριστερά στα Ιόνια δεν λέει μόνο «όχι», δεν εκφράζει μόνο την αγανάκτηση και το άι-σιχτίρ των εργαζομένων που ρίχνονται στον κοινωνικό πάτο, αλλά τολμά να αντιπροτείνει ένα συνολικό αντικαπιταλιστικό πρόγραμμα πάλης για την ανατροπή της επίθεσης του κεφαλαίου και της οικονομικής χούντας κυβέρνησης - ΕΕ - ΔΝΤ:
-        άρνηση και διαγραφή του δημόσιου χρέους στους έλληνες και ξένους τοκογλύφους και όχι των μισθών και των συντάξεων.
-        πάλη για αύξηση των μισθών και μείωση των ωρών εργασίας και γιʼ αυτό ρήξη και έξοδος από το ευρώ, την ΟΝΕ και την ΕΕ.
-        απαγόρευση των απολύσεων και αναβάθμιση της δημόσιας δωρεάν παιδείας, υγείας, πρόνοιας και των υποδομών και γιʼ αυτό πέρασμα στο Δημόσιο των τραπεζών και όλων των ΔΕΚΟ, καθώς και των επιχειρήσεων στρατηγικής σημασίας, χωρίς αποζημίωση και με εργατικό έλεγχο.
-        δήμευση εδώ και τώρα της αμύθητης εκκλησιαστικής και μοναστηριακής περιουσίας.
Τέταρτο, η αποφασιστική ενίσχυση του ψηφοδελτίου της Αντικαπιταλιστικής Αριστεράς στα Ιόνια είναι ψήφος υπέρ ενός αποφασιστικού μαζικού μετώπου για την απόκρουση και το ξήλωμα της ληστρικής επίθεσης, που πρέπει να αναπτυχθεί πριν και μετά τις κάλπες.
Η Αντικαπιταλιστική Αριστερά στα Ιόνια δεν δίνει υποσχέσεις για μια «ριζοσπαστική» διαχείριση, αλλά τίθεται στην υπηρεσία της κινητοποίησης και της συμμετοχής του λαού.
Πέμπτο, πρόκειται για ψήφο υπέρ μιας άλλης Αριστεράς. Η συγκρότηση ψηφοδελτίων σε 11 περιφέρειες και σε δεκάδες δήμους πανελλαδικά, με την συμβολή των δυνάμεων της εκτός των τειχών αριστεράς, αλλά και ανένταχτων αγωνιστών που προέρχονται από την κοινοβουλευτική αριστερά, αποτελεί ένα επίτευγμα, που δίνει πανελλαδική διάσταση στο εγχείρημά μας και δείχνει ότι συσπειρώνει ένα αξιόλογο εργατικό και κοινωνικό δυναμικό. Δεν είναι βέβαια η Αριστερά των ονείρων μας, ούτε η Αριστερά που έχει ανάγκη η εποχή μας. Είναι όμως η Αριστερά της ρήξης και της μαχόμενης αυτοκριτικής, που δεν διστάζει να λέει καθαρά ότι για να νικήσει το κίνημα, η Αριστερά πρέπει να αλλάξει και να ενωθεί σε αντικαπιταλιστική και επαναστατική κατεύθυνση.

Οι εκλογές έχουν ένα σημαντικό ρόλο στην ψυχοσύνθεση των ψηφοφόρων αλλά και των ψηφοθήρων πολιτευτών. Αντικρίζουμε ανθρώπους που σε κανονικές συνθήκες θα μας αγνοούσαν, τώρα να μας χαιρετούν με ευγένεια και να μας κάνουν να νιώθουμε σημαντικοί. Για λίγες ημέρες αποκτούμε αναγνωρίσιμη ταυτότητα πολίτη. Έχουμε όνομα και επώνυμο. Για λίγες ημέρες όλοι μας μιλούν στο πρώτο πρόσωπο και μας κοιτούν στα μάτια, μια και τώρα μας προσφέρουν ως κριτήριο επιλογής το καθαρό κούτελο. Τα χέρια καλό είναι για επικοινωνιακούς λόγους να μη φαίνονται…

Η αλήθεια είναι πως κι εμείς ξεχνάμε εύκολα. Ξεχνάμε όσους βρίζουμε την προηγούμενη περίοδο ως υπεύθυνους για την οικονομική κι όχι μόνο κατάστασή μας. Ξεχνάμε, γιατί στις εκλογές δεν αισθανόμαστε πως είμαστε κομπάρσοι, μόνιμα ριγμένοι στην απονομή των ρόλων. Ο θιασάρχης μας έχει μετατρέψει σε πρωταγωνιστές έστω σε έναν πολυπρόσωπο θίασο. Έστω για λίγες παραστάσεις.
Ξεχνάμε. Γιατί νιώθουμε πως τους κρατάμε στο χέρι. Πως έχουν την ανάγκη μας Ποιοί; Μα αυτοί του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ που εναλλάσσονται στην κυβερνητική εξουσία και τώρα ζητούν την ψήφο μας. Το επιβεβαιώνει και η διακαναλική συγκινητική ομιλία του πρωθυπουργού της χώρας μας. Κι αυτός μας κοίταξε στα μάτια – σαν τον προηγούμενο – και μας έθεσε το δίλημμα να επιλέξουμε το είδος της θηλιάς που θα μας πνίξει αργά αλλά σταθερά. Χρωστάμε είπε πολλά και σε πολλούς. Φταίει η διαφθορά είπε και η φοροδιαφυγή.
Αυτό που δεν καταλαβαίνω είναι γιατί το λέει κατάμουτρα σε εμάς. Τόσα χρόνια υπουργός δεν γνωρίζει τους απατεώνες; Κι αν δεν τους γνωρίζει γιατί δεν ρωτά τον Πάγκαλο;

Ας πάει να τον ρωτήσει και να τα πάρει πίσω από αυτόν και τους ομοίους του. Εγώ πάντως και όπως  πολλοί φίλοι και συνάδελφοι που γνωρίζω, δεν βρεθήκαμε ποτέ ομοτράπεζοι τους αλλά και δεν είχαμε ποτέ την δυνατότητα να πλουτίσουμε σε μια ή δυο τετραετίες όπως  έπραξαν πολλοί πολιτικοί μέσα κι έξω από την Βουλή, δικαιολογούμενοι με συναισθηματικές μπαρούφες για τις ανάγκες των παιδιών τους. Εμείς για να ξεχρεώσουμε ένα σπίτι χρειαζόμαστε δυο θητείες σε αυτήν την ζωή.
Ο πατέρας μου ήταν βιομηχανικός εργάτης και έτρεχε σε διάφορες δουλειές να τα βγάλει πέρα. Μεγάλωσε τέσσερα παιδιά. ¨Όταν πέθανε είχε στο λογαριασμό του λιγότερα χρήματα από όση ήταν η μηνιαία σύνταξή του. Τον θυμάμαι πάντα να μου λέει να είμαι τίμιος και αυτό για μένα είναι παρακαταθήκη ηθικής αξιοπρέπειας που θέλω κι εγώ να αφήσω στα παιδιά μου μαζί όμως και με μια επιπλέον λέξη. Αυτή του «αγώνα». Η ζωή κερδίζεται. Δεν χαρίζεται από χαρισματικούς ηγεμόνες στους ελεήμονες υποτελείς  προσκυνητές τους.

Μας απειλούν οι φορείς του δικομματισμού θέλοντας να μας γεμίσουν φόβο και να μας υφαρπάξουν την ψήφο και να παραβλέψουμε πως αυτοί κυβερνούσαν την Ελλάδα μετά την μεταπολίτευση, πως οι ίδιοι δημιουργούσαν τα περιβάλλοντα που δημιούργησαν τις ικανές συνθήκες για μίζες και χρηματισμούς, πως αυτοί με τους κυβερνητικούς τους συνδικαλιστές ενίσχυσαν  την κουλτούρα του πειθήνιου χειραγωγημένου κομματικού στρατού.

Και έρχονται οι ίδιοι φορώντας το μανδύα του νεωτεριστή φωτισμένου ηγεμόνα να μας πείσουν με παλαιά κόλπα. Κι εμείς νομίζαμε πως το Καραμανλής ή τανκς θα ήταν θέμα για μαυρόασπρο ντοκιμαντέρ! Αλλά η ζωή κρύβει μονότονα επαναλαμβανόμενες επαναλήψεις.

Πώς το είπε καλυμμένα ο ΓΑΠ; Εμένα ή το χάος ή Τατούλη ή μπέρδεμα μεγάλο;
Μα αγαπητέ πρωθυπουργέ, εμείς ως εργαζόμενοι είμαστε ήδη ένα βήμα πριν το χάος. Αλλά σε διαβεβαιώνουμε πως δεν θα πέσουμε ψηφίζοντας την δική σου πολιτική σωτηρία.

Δεν το αισθάνεστε γύρω σας; Είναι ο φόβος, η απελπισία , ο θυμός και η οργή που θα πυροδοτήσουν την έκρηξη που θα ανατρέψει το πολιτικό σκηνικό που στήνουν στην πλάτη μας και που ταυτόχρονα θα προκαλέσουν τον τρόμο στους  αντιπάλους μας, την οικονομική – πολιτική ελίτ που από την μια μας προσμετρά σαν άψυχους αριθμούς και από την άλλη τρέμει στην ιδέα πως μπορεί να χάσει τα τοκογλυφικά της χρήματα από  μια λαϊκή εξέγερση πέρα από τις νομιμοποιημένες εκλογικές διαδικασίες.
Φίλοι και φίλες σε αυτές τις εκλογές ας είμαστε εμείς που θα φοβίσουμε όσους έβαζαν και βάζουν ενέχυρο τα όνειρά μας.

Ο Ηλίας Μπουργουτζής είναι δάσκαλος, υποψήφιος Περιφερειακός Σύμβουλος Κέρκυρας με την Αντικαπιταλιστική Αριστερά στα Ιόνια

118 χρόνια αναπτυξιακής πολιτικής στη Κέρκυρα και η περίπτωση του Παλαιού Λιμανιού

 ΠΟΡΤΑ -ΡΙΑΛΑ
(Ερρίχτηκε το 1893)

Ήτανε, ανάμεσα στ'απόρθητα κάστρα των Κορφώνε, μεγάλη, βαριά, πέτρινος γίγαντας κάστρο κι αυτή. Οι αιώνες απερνούσαν κ' εκείνη αγέραστη, ακόμα μένει ορθή η μεγάλη πόρτα. Είναι νύχτα.

Του μικρού καντηλιού, που μπρός σε μιαν εικόνα είν' αναμμένο, η λάμψη ξάφνου αξαίνει. Ο θόλος λάμπει. Γάλι, γάλι, ο αγέρας στη μέση πυκνώνει, και γάλι, γάλι, φαίνεται μια μεγάλη μορφή.
- Εγώ του Ικτίνου, λέει, ωδήγησα το χέρι, όταν τον Παρθενώνα ηθέλησε να κτίσει, εγώ στην αρχαίαν Αίγυφτο τις πυραμίδες έμπνευσα, εγώ είμαι του χτιρίου το πνέμα.
Εγώ δε ζω σε βάρβαρους χρόνους - και πετάω από τόπο σε τόπο εκεί που με λατρέβουν. Εγώ ήμουν στην Ελλάδα την αρχαία, εγώ στη Ρώμη, στην Αίγυφτο εγώ - η Ποίηση κ' η Δόξα με συνοδεύουν και τους βαρβάρους φεύγω.
Σαν πνοή θανάτου εμπρός φυσάει η Βαρβαρότη, εκείνη που αρμάτωσε εναντίον μου τα χέρια των Βανδάλων, εκείνη που μες στην καρδιά του Θεοδόσιου εμπήκε!
Ωϊμέ, επλάκωσε και δω αυτή η θανάσιμη - η βάρβαρη φωνή ακούστηκε.
-Να ρίξουνε, να ρίξουνε την Πόρτα.
Ντίνος Θεοτόκης
Η «Πόρτα» που αναφέρει ο Ν. Θεοτόκης, δεν είναι παρά η Porta Reale, μια από τις έξι πύλες της περιτειχισμένης μεσαιωνικής πόλης της Κέρκυρας, η οποία βρισκόταν στην αρχή της σημερινής Ε. Βουλγάρεως και υπήρξε η κύρια πύλη εισόδου των κατοίκων των χωριών προς τη πόλη. Για αιώνες, αποτέλεσε σύμβολο χωροταξικού και ταξικού διαχωρισμού ανάμεσα στο αρχοντολόι, και την εξαθλιωμένη αγροτιά του νησιού.
Η καταστροφή της Porta Reale, της σημαντικότερης και ωραιότερης από τις πύλες της Πόλης- πραγματικό έργο τέχνης- επί δημαρχίας Μιχαήλ Ιππότη Θεοτόκη, χαρακτηρίστηκε ακόμα και τότε πολιτιστικό έγκλημα και όντως ήταν. Όχι πως η Πύλη δεν συμβόλιζε την εκμετάλλευση και την καταπίεση. Το ζήτημα όμως ήταν και παραμένει η ίδια η ύπαρξη ή μη της εκμετάλλευσης και της καταπίεσης και όχι τα σύμβολα της. Στη περίπτωση μας λοιπόν ο δήμαρχος Θεοτόκης, άρχοντας και αυτός, συναίνεσε στην καταστροφή της πύλης ικανοποιώντας βραχύβια το λαϊκό αίσθημα, παρά το γεγονός ότι μια νέα πιο συστηματοποιημένη εκμετάλλευση της φτωχολογιάς βρισκόταν ήδη σε εξέλιξη. Η κατεδάφιση της Πύλης δεν συνδυάστηκε με άρση της εκμετάλλευσης αλλά με ένταση της, λειτουργώντας ως προπέτασμα καπνού.
Το μόνο σίγουρο είναι ότι στους επισήμους λόγους που ανεγνώσθησαν στα ερείπια της Porta Reale, οι βάρβαροι, σύμφωνα με τον Κ. Θεοτόκη, της εποχής «επένδυσαν» την καταστροφή με όμορφα λόγια περί δήθεν «ανάπτυξης», «προόδου» και εισόδου σε μιαν «νέα εποχή» (Παραφράζοντας τον ποιητή, όταν ακούς «ανάπτυξη», “πάλι ελευθερία ανάπηρη σου τάζουν”). Έκτοτε έχουν αλλάξει πολλά αλλά όποτε η τοπική εξουσία αναφέρεται σε ανάπτυξη και πρόοδο καλό θα ήταν να περιμένουμε να δούμε τι κρύβεται πίσω από το καπνό. Άλλωστε για τους πριν από 60 χρόνια αρχόντους μας «ανάπτυξη» θεωρήθηκε και η κατασκευή αυτού του κιβωτίου από μπετόν, που η θεά του σου προκαλεί ανατριχίλα, που από τότε πηρέ τη θέση του Παλαιού Λυρικού Θεάτρου.
Στις μέρες μας, οι σημερινοί Βάρβαροι μιλάν πάλι για «ανάπτυξη» και για «πρόοδο». Μην φανταστείτε όμως ότι αναφέρονται στην απόδοση των ακτών στους κατοίκους του νησιού, στην εργαζομένη κοινωνική πλειοψηφία. Άλλωστε, αυτές τις έχουν παραδώσει προ πολλού στο ντόπιο και ξένο ξενοδοχειακό κεφάλαιο, επιτρέποντας στους ξενοδόχους να ασελγούν πάνω στην ανάγκη των ξενοδοχοϋπαλλήλων, των πραγματικών ιδιοκτήτων, που τα έχουν πληρώσει δεκάδες φορές με την απλήρωτη υπερεργασία τους.
Ούτε μας εξηγούν γιατί η Κέρκυρα των 50 χρόνων εντατικής τουριστικής ανάπτυξης δεν διαθέτει νοσοκομείο ικανό ούτε καν για πρωτοβάθμια υγειονομική περίθαλψη ενώ ιδιωτικές κλινικές ξεφυτρώνουν σε όλο το μήκος και πλάτος του νησιού.
Αντίθετα σχεδιάζουν μεγαλεπήβολα έργα αμφιβόλου χρησιμότητας και σκοπιμότητας για τη πλειοψηφία των κατοίκων του νησιού. Από το πρόσφατο αιολικό πάρκο στη βορειοδυτική Κέρκυρα με τις χιλιάδες περί της αποτροπής του υπογραφές, στο ΒΙΟΠΑ στους Βαρυπατάδες που θα γινόταν ΒΙΠΕ-μέσα σε δασική έκταση και σε απόσταση αναπνοής από δυο παραδοσιακούς οικισμούς. Από το ΧΥΤΑ Λευκίμμης, που πριν καν λειτουργήσει θεωρείται ήδη αναχρονισμός (βλ. ΧΥΤΥ, Ολοκληρωμένη διαχείριση), κόστισε όμως μια ζωή, στο Master Plan του ΟΛΚΕ για την βόρεια παραλιακή ζώνη της πόλης της Κέρκυρας.
Πέρα από τις ενστάσεις για τον ανορθολογισμό που κρύβεται πίσω από κάθε ένα από τα προαναφερόμενα «μεγάλα έργα», ενοποιητικό στοιχείο όλων είναι ότι βρίσκονται μακριά από τις πραγματικές ανάγκες των κατοίκων. Δεν θα μπορούσε να αποτελέσουν εξαίρεση και τα έργα που βρίσκονται σε εξέλιξη στο παλιό λιμάνι.
Δεν θα σταθούμε τόσο στο ότι τα εν εξελίξει αλλά για την ώρα «παγωμένα» έργα μπορούν, όπως έχει γραφτεί, να αποτελέσουν λόγο απένανταξης από το κατάλογο των μνημείων της UNESCO. Το ουσιώδες είναι ότι ο πυρήνας της αναπτυξιακής λογικής του ΟΛΚΕ, όπως αποτυπώνεται και στο Master Plan για ολόκληρη τη βόρεια παραλιακή ζώνη και όχι απλώς για το παλιό λιμάνι ιδιωτικοποιεί, τεμαχίζει και βγάζει στο σφυρί έναν ακόμη δημόσιο χώρο. Η πώληση - υφαρπαγή από τον ιδιώτη - τύποις ενοικιαστή και κατ’ ουσία νέου ιδιοκτήτη- μιας έκτασης κοντά 8 στρεμμάτων εντος του ιστορικού κέντρου, που έως τώρα συνιστά δημόσια περιουσία, δείχνει τι σημαίνει στη πράξη η υποταγή των πάντων στην άμεση κερδοφορία του κεφαλαίου. Του φυσικού πλούτου, των πολιτιστικών μνημείων, των ελεύθερων χώρων ακόμη και του αέρα που αναπνέουμε. Αλήθεια, που θα πρέπει να φθάσει ένας κάτοικος ή επισκέπτης του νησιού για να μυρίσει την «θαλασσίαν αύραν» μετά την ολοκληρώση των σχεδίων του ΟΛΚΕ; Το ίδιο έχει δρομολογηθεί να συμβεί και στις Μπενίτσες, όπου ήδη ο φράχτης που θα απαγορεύει στους μπενιτσιώτες τη πρόσβαση στην ακτή είναι έτοιμος.

Οι τοπικοί άρχοντες, δέσμιοι των υποχρεώσεων τους απέναντι σε εργολαβικά συμφέροντα, πάλι θα μιλήσουν για ανάπτυξη. Όπως για ανάπτυξη μίλησαν για τη Μαρίνα στα Γουβιά, ενώ όλοι βλέπουμε τις συνέπειες στη τοπική οικονομία και τη παρακμή ολόκληρης της περιοχής γύρω από αυτήν. Την ιδία ανάπτυξη θέλουν να φέρουν και στη Σπηλιά;
Είναι πάντως να απορεί κανείς, γιατί, για ένα τόσο σοβαρό θέμα βιωσιμότητας της παλιάς πόλης της Κέρκυρας, δεν έχει τοποθετηθεί κανείς από τους υποψηφίους συνδυασμούς σε Δήμο και Περιφέρεια, τουλάχιστον στη προεκλογική περίοδο.
Η Αντικαπιταλιστική Αριστερά στα Ιόνια, ενάντια στα σχέδια των σημερινών «Βαρβάρων», θα παλέψει πριν και κυρίως μετά τις εκλογές, εντός και εκτός του περιφερειακού συμβουλίου, για την εξασφάλιση και τη διεύρυνση των ελεύθερων δημόσιων χώρων, την υγεία και την ποιότητα ζωής των κατοίκων και όχι τα κέρδη των εργολάβων μέσα από λαϊκές συνελεύσεις με αγώνες στα χέρια των κατοίκων.

Ο Κώστας Φαγογένης είναι φιλόλογος και κοινωνιολόγος
Ο Σπύρος Μπόικος είναι ιστορικός της επιστήμης
Υποψήφιοι περιφερειακοί σύμβουλοί με την Αντικαπιταλιστική Αριστερά στα Ιόνια

Παρουσίαση ψηφοδελτιού Αντικαπιταλιστικής Αριστεράς στα Ιόνια


Ενάντια στον «Καλλικράτη» της εκπαίδευσης και της τοπικής αυτοδιοίκησης


Να παλέψουμε για ένα σχολείο που θα μαθαίνει στα παιδιά μας

πώς να αλλάζουν τον κόσμο κι όχι πώς να τον υπομένουν,
πώς να ονειρεύονται και να διεκδικούν το μέλλον κι όχι πώς να παραιτούνται από αυτό!

Σε συνέχεια του κοινωνικού πολέμου που έχει κηρύξει η συγκυβέρνηση  ΠΑΣΟΚ- Ευρωπαϊκής Ένωσης - ΔΝΤ, με τις εξαγγελίες της υπουργού απαιδευσίας και δια βίου ημιμάθειας κι εκμετάλλευσης Διαμαντοπούλου, προωθούνται ιστορικών διαστάσεων, αντιδραστικές τομές στην εκπαίδευση. Κατεδαφίζεται ό,τι απόμεινε από το δημόσιο δωρεάν σχολείο (από το Νηπιαγωγείο μέχρι το Δημοτικό και το Λύκειο) και προσαρμόζεται στη νέα εποχή του Μνημονίου, της κυριαρχίας της επιχειρηματικότητας και του κέρδους, της υποταγής στην αγορά και της ακόμα πιο βαθιάς αστικής ταξικής επιλογής.
  Με την ασφυκτική λιτότητα που επιβάλλει το μνημόνιο όχι μόνο να εξαντλεί οικονομικά τους εκπαιδευτικούς, αλλά και να οδηγεί σε συρρίκνωση τις κοινωνικές υπηρεσίες και την εκπαίδευση. Τα κενά, τα υπεράριθμα τμήματα και τα λιγότερα σχολεία είναι το μέλλον που μας ετοιμάζουν. Με τις ελαστικές εργασιακές σχέσεις να γίνονται πραγματικότητα για όλο και περισσότερους εργαζόμενους στα σχολεία.
   Με τα σχέδια για την υπαγωγή και της εκπαίδευσης σε γιγαντωμένες «αυτοδιοικητικές» ενότητες ( οι νέοι δήμοι και περιφέρειες του «Καλλικράτη») με ελάχιστους δημόσιους πόρους που θα οδηγήσει, μέσα από τους μηχανισμούς της αξιολόγησης της σχολικής μονάδας και της σύνδεσης της με την αγορά, στην κατηγοριοποίηση των σχολείων και το μοίρασμα της χρηματοδότησης με βάση μετρήσιμους δείκτες παραγωγικότητας και όχι με τις ανάγκες των μαθητών. Με την έσχατη απαξίωση, οικονομικά, εργασιακά και ηθικά του δάσκαλου και του καθηγητή, μέσα από την αξιολόγηση από την οποία θα εξαρτάται μέχρι και ο μισθός του.
  Με το νηπιαγωγείο να κλείνει την πόρτα του στα προνήπια και να στοιβάζει τα νήπια σε τμήματα των 25 (και πάνω) παιδιών. Με τη μετατροπή του δημοτικού σχολείου -με το μοντέλο των 800 «νέων αναμορφωμένων» σχολείων- σε εξοντωτικό κάτεργο για τα παιδιά και τους εκπαιδευτικούς, στο οποίο κυριαρχεί η κατακερματισμένη γνώση, η ατέλειωτη πληροφορία, η δεξιότητα κι ο καταιγιστικός ρυθμός διδασκαλίας .
Με το σχέδιο για ένα λύκειο αποσπασματικών γνώσεων (με στοιχειώδη βασικά μαθήματα και τα υπόλοιπα επιλογές), ένα σχολείο επιλεκτικής ημιμάθειας το οποίο στόχο θα έχει τη δημιουργία ευέλικτου εργατικού δυναμικού που θα έχει όλο και λιγότερα εφόδια για να κρίνει και να αλλάξει τον κόσμο που ζει, αλλά θα μπορεί πιο εύκολα να προσαρμοστεί στις ανάγκες της καπιταλιστικής παραγωγής. Με την επαναφορά των χρεοκοπημένων, πολλαπλών μάλιστα, δεσμών στο Λύκειο και ένα σύστημα  εισαγωγής στα ΑΕΙ πλήρους και διαρκούς εξουθένωσης της νέας γενιάς.
Με πανεπιστήμια που αντί για πρυτάνεις θα έχουν μάνατζερ. Που ελάχιστη σχέση θα έχουν με χώρους ιδεών και διαλόγου ανοιχτούς στην κοινωνία και τη νεολαία. Που η χρηματοδότησή τους θα εξαρτάται από την αξιολόγησή τους με βάση το κατά πόσο ανταποκρίνονται στις ανάγκες των επιχειρήσεων και της αγοράς. Αυτά τα πανεπιστήμια ουσιαστικά δε θα δίνουν πτυχία, αλλά ρευστοποιημένα σύνολα μαθημάτων, με σίγουρη προοπτική για τους απόφοιτους την ανεργία.
Να ανατρέψουμε τα σχέδια τους ! Μπορούμε! Αυτό έδειξε ο αγώνας ενάντια στην αναθεώρηση του άρθρου 16!
Χρειαζόμαστε ένα μαχητικό ανατρεπτικό κίνημα της εκπαίδευσης, που θα συναντηθεί με το εργατικό κίνημα και θα απαιτήσει τη συνολική ανατροπή του μνημονίου και της πολιτικής της κυβέρνησης -ΕΕ -ΔΝΤ. Να γυρίσουμε τις πλάτες στο διάλογο μαϊμού του ΥΠΕΠΘ, στον κυβερνητικό συνδικαλισμό, τις συνδικαλιστικές γραφειοκρατίες της ΓΣΕΕ - ΑΔΕΔΥ, όλους αυτούς τους πρόθυμους  συνομιλητές – λαγούς της κυβέρνησης! Που να παλέψει για ελεύθερη πρόσβαση όλης της νεολαίας στην εκπαίδευση! Για Δημόσια Δωρεάν Παιδεία! Για ενιαίο δημόσιο υποχρεωτικό 12χρονο σχολείο και Δημόσιο Πανεπιστήμιο, με ισχυρά γνωστικά αντικείμενα  και πτυχία που να κατοχυρώνουν την εργασία!. Για έκτακτα μέτρα ενάντια στον αναλφαβητισμό! Για κοινωνικά μέτρα για τους φτωχούς και ανέργους, ώστε τα παιδιά τους να μπορούν να σπουδάζουν!
Χρειαζόμαστε μια αριστερά που θα δώσει όλες τις δυνάμεις της στους αγώνες, για να δημιουργηθεί ένα μαχητικό πολιτικό κίνημα ανατροπής της κυρίαρχης πολιτικής. Που θα επιδιώκει την ενότητα στη δράση για να μπλοκαριστεί και να ανατραπεί η κοινωνική βαρβαρότητα. Που πάει κόντρα στα κυρίαρχα σχέδια της αστικής τάξης και συμβάλλει για ένα εργατικό πολιτικό κίνημα που απαιτεί την παύση πληρωμών και τη διαγραφή του ληστρικού χρέους, την έξοδο από την ΟΝΕ και το Ευρώ, την απειθαρχία στην πολιτική της ΕΕ και την αντικαπιταλιστική αποδέσμευση από αυτή. Μια αριστερά που θα συμβάλλει για να ξαναγραφούν στις εργατικές σημαίες  οι σύγχρονες ανάγκες και τα δικαιώματα της εργαζόμενης πλειοψηφίας, για να αποκτήσουν προωθητική δύναμη μέσα από την πάλη στο σήμερα τα οράματα για μια κοινωνία χωρίς καταπίεση και εκμετάλλευση, απελευθερωμένη από την καπιταλιστική βαρβαρότητα.
Για τους λόγους αυτούς όλοι εμείς, εκπαιδευτικοί από όλες της βαθμίδες της δημόσιας εκπαίδευσης, από τα κάτεργα της ιδιωτικής εκπαίδευσης και το γολγοθά της αδιοριστίας, στηρίζουμε τις εκλογικές προσπάθειες της αντικαπιταλιστικής αριστεράς και θέτουμε υποψηφιότητα στα εγχειρήματα που στηρίζει. Γιατί πιστεύουμε ότι η υπόθεση της αντικαπιταλιστικής αριστεράς αξίζει να στηριχθεί, και μπορεί να δώσει προοπτική στο λαϊκό κίνημα στη χώρα μας!

ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΟΙ, ΥΠΟΨΗΦΙΟΙ ΠΕΡΙΦΕΡΕΙΑΚΟΙ ΣΥΜΒΟΥΛΟΙ


Περιφέρεια Ιονίου: «Αντικαπιταλιστική Αριστερά στο Ιόνιο» με την Αντωνία Λαχανιώτη
Τσιλιμπάρη Όλγα Υπ. Αντιπεριφερειάρχης Κέρκυρας, Βλάχος Χριστόφορος μέλος ΔΣ ΣΕΦΚ, Γιανναδάκη Σοφία Π.Ε. Αδιόριστων Εκπαιδευτικών, Μαυροζούμης Σπύρος, Μποζίκης Σίμος, Μπουργουτζής Ηλίας, Φαγογένης Κώστας Π.Ε.Αδιόριστων Εκπαιδευτικών